Władze województwa uczciły 151. rocznicę wielkiego syna śląskiej ziemi.

Wiązanki kwiatów przed pomnikiem na Placu Sejmu Śląskiego oraz przy grobie na cmentarzu przy ul. Francuskiej w Katowicach w imieniu Marszałka Województwa Śląskiego Jakuba Chełstowskiego złożył Dariusz Ptaś – dyrektor Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego. W obchodach uczestniczyli także wojewoda śląski Marek Wójcik oraz wiceprezydent Katowic Waldemar Bojarun. Przybyły delegacje służb mundurowych, organizacji kombatanckich i społecznych oraz młodzież szkolna.

W tym samym czasie kwiaty złożono również pod pomnikiem Wojciecha Korfantego w Warszawie.

Wojciech Korfanty urodził się 20 kwietnia 1873 roku w Siemianowicach Śląskich w rodzinie górniczej. W 1901 r., objął redakcję „Górnoślązaka” w Katowicach. W latach 1903-1912 i w 1918 był posłem w Reichstagu oraz pruskim Landtagu (1903-1918), gdzie reprezentował Koło Polskie. 25 października 1918 roku wystąpił w Reichstagu z głośnym żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich zabranych po zaborze pruskim. Po pierwszej wojnie światowej wszedł w skład Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu, stanowiącej rząd Wielkopolski podczas Powstania Wielkopolskiego.

W styczniu 1920 roku Wojciech Korfanty został mianowany przez rząd polski komisarzem plebiscytowym na Górnym Śląsku. Po niekorzystnej dla Polaków interpretacji wyników plebiscytu proklamował i stanął na czele III Powstania Śląskiego. W lipcu 1921 roku opuścił Śląsk, desygnując na swojego następcę Józefa Rymera. W odrodzonej Polsce, w latach 1922-1930, był posłem na Sejm związanym z Chrześcijańską Demokracją (ChD). Od października do grudnia 1923 roku pełnił funkcję wicepremiera w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcy z ramienia ChD. W 1924 roku został wydawcą dzienników „Rzeczpospolita” i „Polonia”.

W 1930 został aresztowany i wraz z posłami Centrolewicy osadzony w twierdzy brzeskiej. Po uwolnieniu powrócił na Śląsk. W obawie przed ponownym aresztowaniem w kwietniu 1935 emigrował do Pragi. Był jednym z organizatorów i pierwszym prezesem Stronnictwa Pracy powstałego w 1937 roku w wyniku połączenia Chadecji i Narodowej Partii Robotniczej. Po aneksji Czechosłowacji przez Niemcy wyjechał do Francji, lecz w obliczu groźby wybuchu wojny potajemnie wrócił do kraju. W kwietniu 1939 roku został aresztowany. Po trzech miesiącach został zwolniony z powodu ciężkiej choroby. Wkrótce po wyjściu z więzienia zmarł (17 sierpnia 1939 roku). Jego pogrzeb, który odbył się w Katowicach 20 sierpnia 1939 roku, przekształcił się w wielką manifestację poparcia prowadzonej przez niego polityki niepodległościowej.

slaskie.pl